Αφιερωμένο

Σαν παιδούλα ισχνή, άσχημη, σκυθρωπή, απεχθής,
που η οικογένειά της θα κοκκίνιζε,
και θα την φυλάκιζε πολύν καιρό, κρύβοντας την απ΄τον κόσμο
μες σε υπόγειο κρυφά.

Φτωχέ άγγελε, τραγουδούσε την τραχιά σας νότα:
Πως τίποτε εδώ κάτω δεν είναι βέβαιο,
και πάντοτε μ ΄όση φροντίδα κι αν καλλωπισθεί,
ο ανθρώπινος εγωισμός θα προδοθεί

Πως είναι δύσκολο επάγγελμα να 'σαι ωραία γυναίκα,
Πως είναι συνηθισμένη δουλειά
της τρελλής και ψυχρής χορεύτριας που λιποθυμά
μέσα σε χαμόγελο μηχανικό.

Πως το να οικοδομείς πάνω στις καρδιές ειν ' ανόητο
Όλα ετοιμόροπα, έρωτας κι ομορφιά,
ως τη στιγμή που η Λησμονιά μες στο πανέρι τις πετά
για να τις αποδώσει στην αιωνιότητα!

Αναπόλησα συχνά αυτή τη γόησσα σελήνη
Αυτή τη σιωπή κι αυτή την ατονία,
κι αυτή τη φοβερή ομολογία, ψιθυρισμένη
στο εξομολογητήριο της καρδιάς.

Από "Τα άνθη του κακού"
Charles Baudelaire
Μετάφραση:Δέσπω Καρούσου