Καλά Χριστούγεννα!

……………………………………………………………………………………..
-Άκου κει «Καλά Χριστούγεννα!».Και τι λόγο έχεις να’ σαι χαρούμενος; Ποιο δικαίωμα να’ σαι ευτυχισμένος; Είσαι δα αρκετά φτωχός!

-Έλα τώρα αποκρίθηκε εύθυμα ο ανιψιός. Εσύ με ποιο δικαίωμα είσαι σκυθρωπός; Τι λόγο έχεις να ‘σαι στις κακές σου; Είσαι δα αρκετά πλούσιος!

Ο Σκρουτζ, μην έχοντας καμιά καλύτερη απάντηση πρόχειρη, έκανε ξερά «Μπα!» και το συνόδεψε μ’ ένα «Σαχλαμάρες!».

- Μη θυμώνεις ,θείε, είπε ο ανιψιός.

-Και τι άλλο μπορώ να κάνω, αποκρίθηκε εκείνος, όταν ζω σ’ ένα κόσμο με τόσους χαζούς; Καλά Χριστούγεννα! Ξορκισμένα να’ ναι τα Χριστούγεννα! Και σάμπως δεν είναι για σένα τα Χριστούγεννα μια εποχή που πρέπει να πληρώνεις λογαριασμούς δίχως να’ χεις λεφτά; Μια εποχή που σε βρίσκει κάθε χρόνο μεγαλύτερο κι ούτε μια στάλα πλουσιότερος Μια εποχή που κάνεις τους λογαριασμούς σου και βρίσκεις ότι ζημιώνεις; Αν ήταν στο χέρι μου, συνέχισε αγανακτισμένος, τον κάθε ηλίθιο που τριγυρίζει λέγοντας με το παραμικρό «Καλά Χριστούγεννα» θα τον έβαζα να βράσει μέσα στην ίδια του την πουτίγκα και να θαφτεί μ’ ένα παλούκι από λιόπρινο χωμένο στην καρδιά του. Έτσι θα’ πρεπε!

- Θείε! παρακάλεσε ο ανιψιός.

-Ανιψιέ, αποκρίθηκε ο θείος αυστηρά, γιόρταζε τα Χριστούγεννα με το δικό σου τρόπο κι άσε με εμένα να τα γιορτάζω με το δικό μου.

-Γιόρταζέ τα ,λοιπόν! είπε εκείνος. Όμως δεν το κάνεις.

-Άφησε με τότε να τα περάσω μοναχός μου. Μωρέ , πολύ καλό θα σου κάνουν! Πολύ καλό σου έκαναν ως τώρα!

-Υπάρχουν, υποθέτω, πολλά πράγματα που θα μπορούσα να’ χα δει καλό μα δεν επωφελήθηκα, απάντησε ο ανιψιός. Κι ανάμεσα στ’ άλλα, είναι και τα Χριστούγεννα. Όμως, είμαι βέβαιος πως πάντα τα συλλογιζόμουν, χώρια από το σεβασμό που τους έπρεπε για το ιερό τους όνομα και την προέλευση-αν είναι, βέβαια, δυνατόν κάτι που ανήκει σ’ αυτά να το βλέπεις ξεχωριστά- σαν μια εποχή καλή ευχάριστη. Μια εποχή όλο καλοσύνη και συμπόνια, φιλευσπλαχνία και χαρά. Η μόνη απ’ όσες ξέρω όπου άντρες και γυναίκες, σαν μια ψυχή, ανοίγουν λεύτερα τις καρδιές τους και αναλογίζονται τους άλλους σαν πραγματικούς συνταξιδιώτες προς τον τάφο, κι όχι σαν μια άλλη ράτσα πλασμάτων που έχουν διαφορετικό προορισμό. Γι αυτό θείε, μ’ όλο που ποτέ δεν έβαλα μήτε ένα κομματάκι χρυσό ή ασήμι στην τσέπη μου, πιστεύω πως μου έκαναν καλό και πως θα μου κάνουν. Για τούτο λέω: ας είναι ευλογημένα!
…………………………………………………………………………………………………………
……………
Κ.Ντίκενς ,"Χριστουγεννιάτικη ιστορία".
Καστανιώτης