Ένας καλοδεχούμενος θάνατος...

Ε.Κ.(1904-2007)
Η ζωή της ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές.Η πρώτη κόρη μιάς καλής και εύπορης οικογένειας.Στην επαρχιακή τους πόλη ήταν από τους προύχοντες.
Μιάς οικογένειας που την έστειλε στο σχολείο εκείνα τα χρόνια που άλλα κορίτσια δεν έβγαιναν από την πόρτα τους που λέει ο λόγος...Τέλειωσε το Διδασκαλείο το 1920 και η πρώτη της θέση σαν δασκάλα ήταν σε ένα πανέμορφο μικρό χωριό τότε, μια αετοφωλιά.
Ερωτευτήκανε παράφορα.Ήταν όμορφος, καλόψυχος με πηγαίο χιούμορ και την λάτρεψε.
Άφησε όλα τ' άλλα για χάρη του.Την πλούσια και εξελιγμένη κωμόπολη που μεγάλωσε, το περιβάλλον με τους μορφωμένους συγγενείς και φίλους και πάνω απ' όλα τη "δασκαλική" όπως έλεγε.
Δεν είπε ποτέ αν την πίεσε ή αν την έπεισε.Κάτι μισόλογα μόνο για τις επιλογές της νεότητας που καθορίζουν όλη μας τη ζωή...
Η σχέση τους δεν αναλύθηκε ποτέ από μας.Βλέπαμε το αταίριαστο αλλά τους αγαπήσαμε και τους δυό για άλλους λόγους τον καθένα.
Το δράμα εξάλλου είναι αλλού...
Τέσσερα.Τέσσερα παιδιά γέννησε και μεγάλωσε και τους έδωσε ότι καλύτερο μπορούσε.'Οχι ότι δεν είχε ζόρια.Και ποιός δεν είχε άλλωστε εκείνα τα χρόνια.Πόλεμος , κατοχή, εμφύλιος....
Και προσαρμόστηκε στη νέα της ζωή και κατόρθωσε νάναι αρχόντισσα και στην νέα κοινωνία που της έμελλε να ζήσει.Η πιό νοικοκυρά στα φαγητά και στα ραψίματα και στα κεντήματα και στις δαντέλλες.Πρόθυμη να βοηθήσει , να δασκαλέψει ,να μάθει σ' όλους ότι ήξερε.Ευφυής πνευματικά και συναισθηματικά.
Ο τόπος την αγάπησε και πολύ σύντομα την θεώρησε δική του.
Τα παιδιά μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν, έκαμε νύφες και γαμπρό κι εγγόνια.Και καμάρωνε.Έφεγγε απ' τα μάτια τους και πετούσε με τα φτερά τους.
Κι ύστερα άρχισε η κατάρα.Από τον πιό μικρό της άρχισε το κακό."Έφυγε" ένα πρωί χωρίς να έχει τίποτα μέχρι τότε!Συγκοπή είπαν οι γιατροί.
Σπάραξε.Ήταν ο πιό μικρός της και ο πιό κοντινός της.Στην ίδια αυλή έμεναν.Έπεσε με τα παιδιά του,μικρά τότε ακόμη και έλεγε ότι θα πάει γρήγορα να τον βρει.
Μετά έφυγε η κόρη.Νέα ακόμη την πήρε ο ξορκισμένος.Ούτε εξι μήνες δεν κράτησε..
Κι ύστερα οι δυό μεγάλοι της.Όχι πολύ νέοι πιά, αλλά αυτή ακόμη ζούσε.
Κατάρα...
Δεν ήθελε να της λένε "Χρόνια Πολλά".Κλείδωνε τις πόρτες και τα παραθύρια της στις γιορτές για να μη βλέπει κόσμο να μην ακούει ευχές.
-Πότε παιδί μου θα ποθάνω..Γιάντα με ξέχασε ο Θεός...
Το τελευταίο κτύπημα ήταν ο θάνατος του γαμπρού της.Λάθος!Μόνο τυπικά ήταν γαμπρός της.Ουσιαστικά ήταν γιός της και καλύτερος από γιό.Εξάλλου οι δυό μεγάλοι γιοί δεν έζησαν κοντά της και είχε αυτόν αποκούμπι.
Κι όμως έζησε ακόμη 4 χρόνια. "Ζ ω ή"!!!
Ήταν αυτό ζωή;
Μέχρι το τέλος είχε πληρη διαύγεια πνεύματος.Άλλη μια δυστυχία κι αυτό.Είχε πλήρη συνείδηση του τι της είχε συμβεί.

Μας άφησε προχθές ήσυχα κι αθόρυβα.Πάει επιτέλους στα παιδιά της.
Ακόμη και το αγγελτήριο του θανάτου της ήταν τραγικό.Τεθλιμμένοι μόνο οι χήρες των αγοριών της και τα εγγόνια της.Ούτε ένα παιδί της!

Είναι η αιτία που έχω σταματήσει προ πολλού να θεωρώ ευχή το "και στα εκατό".

Αχ γιαγιά μου!Αναπαύσου εν ειρήνη επιτέλους...