Ο Ιρφάν και τα άλλα αγγελούδια

Σαν κεραυνός ήταν το post της Magica για τον Ιρφάν.Χωρίς να τον έχω δεί από κοντά ποτέ αυτά τα τεράστια μάτια του λές και ήταν ζωντανά και πάνω στην οθόνη όταν σε κοίταζε από τις φωτογραφίες που η Magica είχε "ανεβάσει".
Τον συνέδεσα αμέσως με τον Ν.: Το όνομά του παρέπεμπε αμέσως σε τάμα.Γεννήθηκε με άρρωστη καρδούλα κι αυτό ήταν εμφανές στο κλαρένιο κορμάκι του στο γαλαζοκίτρινο προσωπάκι του, στα τεράστια μάτια του που ενώ γελούσαν -πολλές φορές με αυθάδεια -στο βάθος έκρυβαν πόνο.
Αλλεπάληλες εγχειρήσεις.Πολλές απουσίες , πάντα δικαιολογημένες....
Αλλά ο έρωτας, έρωτας.Ακόμα και τώρα όταν ακούω "τι πρέπει τι δεν πρέπει στιγμή δεν σκέφτηκα , εγώ μέχρι θανάτου σε ερωτεύτηκα.." σκάω ένα χαμόγελο.
Ήταν η εποχή της Ερατώς του Μανουσάκη στο σίριαλ "Ψίθυροι Καρδιάς" και ο
Ν. ήταν φούλ ερωτευμένος στα 12 του με τη μελαχροινή πρωταγωνίστρια και τραγουδούσε συνέχεια το τραγούδι της σειράς.
Ερχόταν μόνο για την παρέα στο σχολείο.Να μην είναι η ζωή του μόνο σπίτι-νοσοκομείο.Δεν τον ένοιαζαν ούτε αυτόν, ούτε τους γονείς του, ούτε μένα, οι επιδόσεις στα διαγωνίσματα και στα test. Αλλοι έκαναν τους λογαριασμούς γι αυτόν.Έπρεπε να περνά καλά...
Έφυγα απ΄ τον τόπο του.Δεν ξέρω τι απέγινε.Δεν ξέρω πότε και αν συνέβη το προαναγγελθέν.Δεν θέλω να σκέφτομαι την κατάληξη.Μόνο τα αυθάδικα μαύρα ματάκια του και το αεικίνητο κορμάκι του που είχε τα σημάδια από τόσα μαχαίρια και τη φωνούλα του μελωδική και γλυκιά να ψιθυρίζει "καράβι το φεγγάρι..." κι εγώ να μαλώνω- πάνω πάνω -για τα προσχήματα.
Τουλάχιστον ο Ν. έζησε κάτι.Ας ήταν έτσι και για τον Ιρφάν...Μερικές φορές δεν έχει κανείς απαντήσεις για το τι είναι πιό σκληρό , πιό άδικο , πιό πικρό.
Είναι οι περιπτώσεις που νοιώθεις την ασημαντότητα του ανθρώπου , που σηκώνεις τα χέρια ψηλά και ψιθυρίζεις :"Θεέ κοίτα λίγο χαμηλά" ακόμη κι αν αμαρτάνεις.....