Της γης οι κολασμένοι....

Ξεκινάω ανάποδα.
Απότα πιό πρόσφατα.
Αποψερνά για την ακρίβεια.
Σούρουπο.
Ένα φορτηγό γεμάτο κατέφτασε στην πλατεία...Γεμάτο.Μελαψοί και ξανθοί.
Κίτρινα -στάχια βαμένα μαλλιά , μαυριδερά πρόσωπα.Κόκκινα νύχια σε ταλαίπωρα σκασμένα χέρια.
Το ελληνικό όνειρο...
Ξεφόρτωνε τους τρυγητές.Βαλκάνιοι και ανατολίτες εργάτες που έμαθαν τις δουλειές που κουράσανε εμάς και μας έκαναν όλους αφεντικά!
Μια στιγμή καταφτάνει το "100"
Φρεσκοξυρισμένο το όργανο κατεβαίνει με τα κιτάπια του ανά χείρας και τους στήνει στη σειρά για χαρτιά...
Παγώσανε τα κουρασμένα τους χαμόγελα μπροστά στο αυτάρεσκο δικό του...
- Άστους άνθρωπε μου αυτή τη ώρα ψιθυρίζει ο δικός μου.Σεβάσου τον ιδρώτα τους.Κουβαλούνε την κούραση όλης της μέρας και είναι πιό δύσκολο...
Με πιάνουν τα κλάματα.Ω τη μοίρα τους!
Παναγιά μου - η Χάρη σου αύριο- μη τους διώξουν.
-Έλα μωρέ μην κλαις.Θα τους αφήσει.Πρέπει κι αυτός να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.Ρουτίνας έλεγχος είναι...

Έτσι δικαιολογείται μια ύπαρξη;