Ο Ιρφάν και τα άλλα αγγελούδια

Σαν κεραυνός ήταν το post της Magica για τον Ιρφάν.Χωρίς να τον έχω δεί από κοντά ποτέ αυτά τα τεράστια μάτια του λές και ήταν ζωντανά και πάνω στην οθόνη όταν σε κοίταζε από τις φωτογραφίες που η Magica είχε "ανεβάσει".
Τον συνέδεσα αμέσως με τον Ν.: Το όνομά του παρέπεμπε αμέσως σε τάμα.Γεννήθηκε με άρρωστη καρδούλα κι αυτό ήταν εμφανές στο κλαρένιο κορμάκι του στο γαλαζοκίτρινο προσωπάκι του, στα τεράστια μάτια του που ενώ γελούσαν -πολλές φορές με αυθάδεια -στο βάθος έκρυβαν πόνο.
Αλλεπάληλες εγχειρήσεις.Πολλές απουσίες , πάντα δικαιολογημένες....
Αλλά ο έρωτας, έρωτας.Ακόμα και τώρα όταν ακούω "τι πρέπει τι δεν πρέπει στιγμή δεν σκέφτηκα , εγώ μέχρι θανάτου σε ερωτεύτηκα.." σκάω ένα χαμόγελο.
Ήταν η εποχή της Ερατώς του Μανουσάκη στο σίριαλ "Ψίθυροι Καρδιάς" και ο
Ν. ήταν φούλ ερωτευμένος στα 12 του με τη μελαχροινή πρωταγωνίστρια και τραγουδούσε συνέχεια το τραγούδι της σειράς.
Ερχόταν μόνο για την παρέα στο σχολείο.Να μην είναι η ζωή του μόνο σπίτι-νοσοκομείο.Δεν τον ένοιαζαν ούτε αυτόν, ούτε τους γονείς του, ούτε μένα, οι επιδόσεις στα διαγωνίσματα και στα test. Αλλοι έκαναν τους λογαριασμούς γι αυτόν.Έπρεπε να περνά καλά...
Έφυγα απ΄ τον τόπο του.Δεν ξέρω τι απέγινε.Δεν ξέρω πότε και αν συνέβη το προαναγγελθέν.Δεν θέλω να σκέφτομαι την κατάληξη.Μόνο τα αυθάδικα μαύρα ματάκια του και το αεικίνητο κορμάκι του που είχε τα σημάδια από τόσα μαχαίρια και τη φωνούλα του μελωδική και γλυκιά να ψιθυρίζει "καράβι το φεγγάρι..." κι εγώ να μαλώνω- πάνω πάνω -για τα προσχήματα.
Τουλάχιστον ο Ν. έζησε κάτι.Ας ήταν έτσι και για τον Ιρφάν...Μερικές φορές δεν έχει κανείς απαντήσεις για το τι είναι πιό σκληρό , πιό άδικο , πιό πικρό.
Είναι οι περιπτώσεις που νοιώθεις την ασημαντότητα του ανθρώπου , που σηκώνεις τα χέρια ψηλά και ψιθυρίζεις :"Θεέ κοίτα λίγο χαμηλά" ακόμη κι αν αμαρτάνεις.....

Πολύ κακό για το τίποτα

Είμαι μανιώδης του διαβάσματος.Όχι μόνο του "καλού εντύπου".Ό,τι μου πέσει στα χέρια.Σε διάφορες φάσεις της ζωής μου έχω διαβάσει από χαζοπεριοδικά έως ποίηση και φιλοσοφία.Από αστυνομικά ως κλασσική λογοτεχνία και δοκίμια.
Αλλωστε πιστεύω στα παρακάτω στιχάκια(κι όχι μόνο για τα έντυπα):
Αν είναι η μέρα όμορφη την κάνει το σκοτίδι
κι αν έχει αξία η όμορφη, η άσκημη τη δίδει.
Έτσι όταν πριν 2 χρόνια πήγα στον κ.Μ. το βιβλιοπώλη μου,και τον ρώτησα τι θα μου δώσει για τις επικείμενες διακοπές μου στη θάλασσα προσδιορίζοντας μάλιστα ότι θέλω και κάτι με σασπένς και περιπέτεια ανάμεσα στα σοβαρά, μου έδωσε και τον περιβόητο πλέον "Κώδικα".
Είχε τα χαρακτηριστικά που ήθελα και ήταν ό,τι έπρεπε για τα τεμπέλικα μεσημέρια του καλοκαιριού.Ούτε καλύτερο ούτε πολύ χειρότερο από άλλα.
Ήταν σαν ένα best seller των εκδόσεων BELL απ' αυτά που χαρακτηρίζονται σαν θρίλερ μόνο πιό ογκώδες (από τα καλά θα έλεγα).
Μετά από λίγο άρχισε ό θόρυβος και οι διθύραμβοι για ένα βιβλίο επιεικώς μέτριο.(Ένα του ίδιου είδους,"Ο κανόνας των τεσσάρων", ήταν καλύτερο κατά τη γνώμη μου).Από τότε έλεγα ότι σαν ταινία θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρά σαν συγγραφικό πόνημα .
Δεν περίμενα τέτοιες εξελίξεις ....
Τελικά την καλύτερη διαφήμηση του την έκαναν οι θρησκόληπτοι.Πρέπει ο Μπράουν να κάνει μια μεγάλη δωρεά στην όπους ντέι αλλά και στις διάφορες ορθόδοξες παραεκκλησιαστικές οργανώσεις!!!

T.V.

Ακούω αυτή τη στιγμή από την τηλεόραση μια από τις πιό άσχημες εκτελέσεις του "δεν θα ξαναγαπήσω" από τον Νομάρχη της Θεσσαλονίκης.Πάντως το ζει...η αλήθεια να λέγεται.Καλά αυτός ήταν επαγγελματίας;
Ακούω και δηλώσεις του προέδρου -διευθύνοντα συμβούλου και της αξιότιμης υπουργού μας.Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...
Α! να και τα λάτιν από τον Τσαλίκη...
Μήπως σκόπιμα χάλασαν τα άλλα κανάλια;Να προσφέρουμε καλά.Αλλά και να τους φάμε στη μάπα όλο το βράδυ;

Πλήξη...

Κυριακή πολυπόθητη σήμερα μετά από κουραστική εβδομάδα.Κι όμως νοστάλγησα τις καθημεριές και την πίεσή τους.
Και πώς γιορτάζουν οι μανάδες όταν τα παιδιά τους είναι μακριά;
(και μάλιστα χαίρονται γι αυτό και δεν θέλουν να επιστρέψουν...)

Πλήξη...

Κυριακή πολυπόθητη σήμεα μετα από κουραστική εβδομάδα.Κι όμως νοστάλγησα τις καθημεριές και την πίεσή τους.
Και πώς γιορτάζουν οι μανάδες όταν τα παιδιά τους είναι μακριά;
(και μάλιστα χαίρονται γι αυτό και δεν θέλουν να επιστρέψουν...)

Πως εξηγείται;

Όσο κάνω δίαιτα τόσο μαζεύω συνταγές.
Έχω "ξεσκονίσει" ότι ένθετο με συνταγές δίνουν περιοδικά και εφημερίδες, επισκέπτομαι ανελλιπώς τα blogs που περιέχουν συνταγές (Αθήναιο και Magica) και κάνω συχνά οφθαλμόλουτρα σε ξένα σάιτ μαγειρικής με ξελιγωτικές τούρτες και γλυκά.
Τι είναι αυτό το σύνδρομο πάλι;Γιατί τη δίαιτα τελικά δεν την χαλάω...Μόνο παρηγορητικά λειτουργούν όλα αυτά μάλλον.
Φάτε μάτια ψάρια...

κατηγόριες

"Πάντα κάνεις κάτι παραπάνω από τις άλλες μανάδες".......κι αυτό ήταν κατηγορία και αιτία σιωπής....
Τι να πω;

Υ.Σ.Τελικά το γράψιμο είναι ταλέντο μα και συνήθεια...Έχω τόσα στο μυαλό μου, και όταν πλησιάσω τα πλήκτρα κάτι παθαίνουν και πετάνε τρελλά κι αδέσποτα...

Σύνδρομα...

Υπάρχει λέει και το "σύνδρομο της άδειας φωλιάς".Μήπως τελικά χρειάζομαι ψυχολογική υποστήριξη;
Ή αρκεί να παίρνω τους δρόμους για λίγο και να συνηθίσω στη νέα κατάσταση.....

Καλά τα λέει το παιδί...

...είμαι μάλλον ανεπίδεκτη.Αχ πούσαι νιότη πού λεγες πως θα γινόμουν άλλη...
Τέλος πάντων θα το παλέψω.Εδώ τα κατάφερα σ'άλλα κι άλλα και εδώ θα κάνω πίσω; Άντε και τόχω κι ανάγκη τώρα που περνω δύσκολα...

δοκιμή

Τα καταφερα άραγε;Έχω τώρα blog η τρελλή κι αδέσποτη;