Δοκιμαστικό

Μπορώ να ποστάρω εικόνες;
Τα κατάφερα!
Φάτε μάτια ψάρια!!


Πάλι την έκανα την τρέλλα μου.Και διαπίστωσαν ότι με μπλοκάρουν όσα μ' αρέσουν.
Τεστ δυσανεξίας σου λέει...Θα τρως ό,τι δεν σε μπλοκάρει και θα γίνεις Κέιτ Μος στα κιλά.
Απαγορεύονται: κρεμμύδι, ντομάτα, αγγούρι, κολοκύθι,γάλα(αγελαδινό), γιαούρτι, εντάξει και μακαρόνια και ψωμί και μαγονέζα(!) και μερικά ακόμη πονηρά τρόφιμα που επιβουλεύονται τη σιλουέτα μου και μου "το παίζουν" υγιεινά.

Δηλαδή ρε φίλε θα τρώγω ομελλέτα με αυγά, και αρνάκι στο φούρνο με πατάτες -αυτό που λέμε λουκούμι- και θα αδυνατίζω;

Μήπως έχω καμμιά ψύχωση τελικά και τους πιστεύω όλους αυτούς τους - να τους πω κομπογιαννίτες , να τους πω τσαρλατάνους- νεοεπιστήμονες;
Γύρισα πέντε σουπερμάρκετ να βρώ γάλα κατσικίσιο και είχε εξαντληθεί.Ήταν ανάγκη να αποκαλυφθούν τώρα τα καρτέλ του αγελαδινού;

Ο δικός μου λέει να πάρουμε μια κατσικούλα και να πάω μαζί με την τρέλλα μου στα βουνά- εκεί θα αδυνατίσω!

Η μάνα μου λέει ότι θα αρχίσει να με δέρνει και μου ευχήθηκε να πάρω 10 κιλά για να μάθω λέει..
Κι εγώ απτόητη ακολουθώ για άλλη μια φορά οδηγίες που δεν μ' έχουν πείσει.

Ο καθένας τελικά έχει τις εμμονές του.Μόνο που οι δικές μου κοστίζουν λίγο παραπάνω...
Δεν είναι και λίγα τα 150 ευρώ για ένα παραμύθι...

Καλοκαίρι 2006 : Επεισόδιο 1

Το τηλέφωνο έπεσε από φίλο που τον βλέπω πολύ συχνά.
- Τι κάνεις στις 3 Αυγούστου;
- Τίποτα ιδιαίτερο, γιατί τι τρέχει;
- Να μωρέ θα βρεθούμε όσοι μπορέσουμε από τους παλιούς ….
- Ναι ρε γαμώτο! Στις προηγούμενες συναντήσεις όλο και κάτι μου τύχαινε!

Τριάντα ολόκληρα χρόνια! Μερικούς και μερικές είχα να τους δω από τότε. Ρόδος, Καβάλα, Αθήνα, Αθήνα , Αθήνα, Αθήνα. Πολλοί στα χωριά τους. Πολλοί στην πρωτεύουσα του νομού. Κοιλίτσες, φαλακρίτσες, μες, ψηλοτάκουνα, χρυσαφικά, κάζουαλ ντύσιμο, σοφιστικέ ντύσιμο , κιτς , κυριλέ … Φιλιά, δάκρυα, έκπληξη… Αχταρμάς! Ωραία!

Τελικά δεν είμαστε και πολύ γέροι .Ούτε «έφυγε» κανείς ακόμη…
Θα ήταν πρόωρο αλλά όχι και ότι δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί.

Το αισιόδοξο: μια από μας απέκτησε δίδυμα με εξωσωματική τον προηγούμενο μήνα.
Το απαισιόδοξο: μια από μας μόλις ξαναπέκτησε τα μαλλιά που είχε χάσει από χημειοθεραπεία..
Το απαράδεκτο: μερικοί ετοιμάζονται να βγουν στην σύνταξη (όσοι είχαν μπει με μέσον κάπου, μόλις τελειώσαμε το εξατάξιο) έστω και πρόωρη-μειωμένη.
Το ρεαλιστικό: πολλές από τις «του κλασσικού» έχουν κάνει καριέρα από την νομική ενώ τα σαΐνια του πρακτικού κάτι κάναμε μα δεν μεγαλουργήσαμε κιόλας….
Το απρόσμενο :μια από μας – η πιο καλοδιατηρημένη-είναι γιαγιά. Κούκλα γιαγιά όμως.
Το πικάντικο: κάποιος έλειπε σε ταξίδι μέλιτος (Β΄ γάμου με μικρούλα- πράγμα που δημιούργησε ποικίλα σχόλια…)
Το συγκινητικό: τα καλά λόγια από παλιούς φίλους για τότε και για τώρα.
Το εκνευριστικό: έχουμε και μείς νεόπλουτους.
Το ασυγχώρητο: δύο έκαναν προεκλογικό ψηστήρι για τους /τις συζύγους τους
( υποψήφιοι στις επόμενες δημοτικές- νομαρχιακές εκλογές).
Το πικρό: που είσαι νιότη πούλεγες πως θα γινόμουν άλλη.
Το γλυκό: Θέλω να ήμουν άλλη; Πόσα από αυτά που έχω θα είχα χάσει αν ήμουν άλλη; Θα άξιζε τον κόπο;


Δεν ήρθαν όλοι. Έλειπαν κάποιοι και μάλιστα μερικοί σημαντικοί για μένα κείνα τα χρόνια…Δεν ειδοποιήθηκαν; Ή μας σνόμπαραν;

Τελική γεύση; Γλυκόπικρη. Νεραντζάκι. Πάντα όμως μ’ άρεσε το νεραντζάκι.
Κλείσαμε με την καθιερωμένη λίστα διευθύνσεων και τηλεφώνων.
«Να μη χαθούμε, να τα λέμε, να το ξανακάνουμε…»
Δεν ξέρω αν θέλω να τους ξαναδώ όλους.
Κάποιους σίγουρα ναι. Κάποιους μάλλον όχι .

Της γης οι κολασμένοι....

Ξεκινάω ανάποδα.
Απότα πιό πρόσφατα.
Αποψερνά για την ακρίβεια.
Σούρουπο.
Ένα φορτηγό γεμάτο κατέφτασε στην πλατεία...Γεμάτο.Μελαψοί και ξανθοί.
Κίτρινα -στάχια βαμένα μαλλιά , μαυριδερά πρόσωπα.Κόκκινα νύχια σε ταλαίπωρα σκασμένα χέρια.
Το ελληνικό όνειρο...
Ξεφόρτωνε τους τρυγητές.Βαλκάνιοι και ανατολίτες εργάτες που έμαθαν τις δουλειές που κουράσανε εμάς και μας έκαναν όλους αφεντικά!
Μια στιγμή καταφτάνει το "100"
Φρεσκοξυρισμένο το όργανο κατεβαίνει με τα κιτάπια του ανά χείρας και τους στήνει στη σειρά για χαρτιά...
Παγώσανε τα κουρασμένα τους χαμόγελα μπροστά στο αυτάρεσκο δικό του...
- Άστους άνθρωπε μου αυτή τη ώρα ψιθυρίζει ο δικός μου.Σεβάσου τον ιδρώτα τους.Κουβαλούνε την κούραση όλης της μέρας και είναι πιό δύσκολο...
Με πιάνουν τα κλάματα.Ω τη μοίρα τους!
Παναγιά μου - η Χάρη σου αύριο- μη τους διώξουν.
-Έλα μωρέ μην κλαις.Θα τους αφήσει.Πρέπει κι αυτός να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.Ρουτίνας έλεγχος είναι...

Έτσι δικαιολογείται μια ύπαρξη;

άτιτλο

Πως περνά ένα ολόκληρο καλοκαίρι!
Κι έχω τόσα πολλά να "πω".Πολλά....Καλά και κακά..,
Τρελλά κι αδέσποτα.